«Ομολογώ πως παραξενεύομαι όταν βλέπω ανθρώπους να αγαπάνε τους σκύλους ή τις γάτες και να φρικάρουν με τα έντομα ή με τα ερπετά. Τα κατοικίδια είναι συγκάτοικοι, αλλά δεν είναι άνθρωποι. Σεβόμαστε τη φύση τους»
Κύριε Πετρόπουλε, είστε μία σημαντική προσωπικότητα του Θεάτρου, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ, αλλά και της Νομικής του ΑΠΘ παράλληλα. Μεταπτυχιακό στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο στη Σορβόννη, πρακτική εξάσκηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Licence, Maîtrise και DEA Θεατρικών Σπουδών και Σκηνοθεσίας, παράλληλα με το Conservatoire National Supérieur d’ Art Dramatique στο Παρίσι, και… πάλι Ελλάδα, Ανώτατη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης, μεταπτυχιακό στη Διαχείριση Πολιτισμικών Μονάδων. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος στο χώρο σας με παρόμοιες σπουδές… Υποκλινόμαστε… Πώς συνδυάσατε όμως Δραματική Τέχνη και Νομική;
«Μα… δεν τα κατάφερα. Διάλεξα, τελικά. Αξιοποίησα κάπως τις νομικές σπουδές διδάσκοντας κυρίως Ποινικό και Εγκληματολογία –που με γοήτευαν από το πανεπιστήμιο– σε στελέχη Ασφαλείας στα δημόσια ΙΕΚ. Όπως και να έχει, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια».
Περάσατε και από το Ευρωκοινοβούλιο. Γιατί δεν συνεχίσατε σε αυτή την πορεία; Δεν ήταν πιο σίγουρη επαγγελματικά και πιο προσοδοφόρα;
«Ήμουν ασκούμενος στον Πολιτιστικό Τομέα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Μία Γαλλίδα ευρωβουλευτής, η Μαρί-Ζαν Πριβό, είχε ζητήσει μία εισήγηση μέτρων προστασίας του ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, για να την υποβάλει στο Ευρωκοινοβούλιο. Τα μέτρα προστασίας απαγορεύονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και τιμωρούνται. Για να υπάρξει μία κατ’ εξαίρεση ρύθμιση έπρεπε να αναγνωριστεί η ιδιαιτερότητα των πολιτιστικών αγαθών έναντι των υπολοίπων προϊόντων. Το ανέθεσαν σε μένα. Μου πήρε μήνες για να συντάξω μία εισήγηση με τρόπο που θα αποσπούσε τη μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία. Ψηφίστηκε ομόφωνα. Οι γνωμοδοτήσεις του Ευρωκοινοβουλίου δεν είχαν ακόμα δεσμευτικό χαρακτήρα, αλλά στο συγκεκριμένο υπόμνημα βασίστηκε ο Ευρωπαϊκός Χάρτης για τον Κινηματογράφο και την Τηλεόραση, και η Διακήρυξη των Δελφών του 1998 από την Σιμόν Βέιλ, πρώην πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, μετά τη συνάντηση κορυφής επί Πολιτιστικών Υποθέσεων. Η πόρτα του υπουργείου Πολιτισμού –και όχι μόνο– είχε πράγματι ανοίξει για μένα από την πρώτη στιγμή, αλλά φοβήθηκα μην εγκλωβιστώ στα γρανάζια της Δημόσιας Διοίκησης».
Πόσο σημαντικά, και δεν τα γνωρίζουμε αυτά που μας είπατε, αξίζει να τα πούμε αναλυτικότερα κάποια άλλη φορά. Στο παρόν τώρα, έχετε διδάξει και σε σχολές. Μεγαλύτερη ικανοποίηση, συγκίνηση –θα έλεγα– προσφέρει η Έδρα του καθηγητή ή η σκηνή ενός θεάτρου;
«Αν κριτήριο είναι η συγκίνηση που νοιώθω κάθε φορά που ένας πρώην μαθητής μου αισθάνεται την ανάγκη να επικοινωνήσουμε για κάτι που τον απασχολεί ή για μία σκέψη που ωρίμασε και θέλει να την μοιραστούμε, τότε ναι, η συγκίνηση είναι εφάμιλλη. Στο Θέατρο η ανταπόκριση είναι συνήθως άμεση. Στην παιδαγωγική αλληλεπίδραση χρειάζεται συχνά να περιμένεις να ανθίσει αυτό που έσπειρες».
Τα παιδικά σας χρόνια στην Άρτα, όπου γεννηθήκατε, πώς ήταν, τι θυμάστε με αγάπη;
«Οι ρίζες μου βρίσκονται εκεί, αλλά το ανθρώπινο τοπίο έχει αλλάξει αμετάκλητα και… επώδυνα».
Ζείτε με τις αναμνήσεις ή είστε άνθρωπος του παρόντος;
«Δεν μου έχει τύχει να χαζεύω παλιές φωτογραφίες. Ίσως το κάνω όταν… δεν θα έχω πια παρόν. Το παρόν εμπεριέχει έτσι κι αλλιώς το παρελθόν».
Σε Θέατρο, Κινηματογράφο, Τηλεόραση, έχετε αφήσει το στίγμα σας, με τη μοναδική ερμηνεία σας. Μέχρι και Επίδαυρο φτάσατε, αλλά και ραδιόφωνο, σκηνοθεσία, στιχουργός, αρθρογράφος. Τώρα, πρωταγωνιστείτε στο «Καπούτ» στο «Θέατρο Αλκμήνη». Μιλήστε μας για το έργο…
«Δύο γερόντια συναντιούνται σε ένα παρκάκι και αναγκάζονται να μοιραστούν το μοναδικό παγκάκι. Λίγο-λίγο αποκαλύπτουν τις αλήθειες τους. Αυτό τους φέρνει πιο κοντά και αποφασίζουν να ξαναπάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Οι θεατές, αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις τους, απολαμβάνουν τόσο το χιούμορ όσο και τη συγκίνηση αυτής της διαδικασίας».
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Διαμαντόπουλος τι θέλει να περάσει στους θεατές;
«Μία βαθύτερη κατανόηση των καυτών θεμάτων που απασχολούν την Τρίτη Ηλικία όπως η μοναξιά, η ανημπόρια και ο φόβος του θανάτου. Ιδωμένα με χιούμορ!»
Είναι ένα πολύ επίκαιρο θέμα, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι δεν υπάρχει πρόνοια για τους ηλικιωμένους από την Πολιτεία. Ποια η γνώμη σας;
«Δυστυχώς δεν υπάρχει, και αυτό μας προσβάλλει όλους ανεξαιρέτως που το ανεχόμαστε. Η πρόνοια της Πολιτείας όμως δεν θα ήταν αρκετή χωρίς την έγνοια όλων μας, αρχής γενομένης από την οικογένεια όταν υπάρχει. Παροχές χωρίς μια αγκαλιά δεν ζεσταίνουν την καρδιά».
Υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός στο χώρο σας;
«Στο Θέατρο, όχι. Στην Τηλεόραση και τον Κινηματογράφο, ναι. Προτιμούν παππούδες και γιαγιάδες φρέσκους και δροσερούς».
Μπορεί να απορρίψατε ρόλο 50 επεισοδίων στις «Άγριες Μέλισσες», αλλά φέτος είστε… ξενοδόχος; Για πείτε μας για το σίριαλ και το ρόλο σας…
«Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι πως δεν φαντάζεστε τι θα συμβεί από δω και πέρα στο “Grand Hotel”».
Αγαπάτε πολύ τα ζώα, αλλά και τη Μαγειρική;
«Ομολογώ πως παραξενεύομαι όταν βλέπω ανθρώπους να αγαπάνε τους σκύλους ή τις γάτες και να φρικάρουν με τα έντομα ή με τα ερπετά. Κατά τη γνώμη μου, όταν δηλώνεις πως αγαπάς τα ζώα αποδέχεσαι –τουλάχιστον– την ειρηνική συνύπαρξη. Χωρίς αμυντικά ή επιθετικά αντανακλαστικά και χωρίς υπερβολές. Τα κατοικίδια, λόγου χάριν, είναι συγκάτοικοι, αλλά δεν είναι άνθρωποι. Σεβόμαστε τη φύση τους. Δεν οφείλουν να ρυθμίζουν τις ψυχικές και συναισθηματικές μας εκκρεμότητες.Όσο για τη Μαγειρική, ναι. Μαγειρεύω. Και δοκιμάζω όλα όσα μου προτείνουν».
Είστε αισιόδοξο άτομο; Γιατί σε μία αρρώστια σας αποδειχθήκατε… παληκάρι.
«Αν κρίνω από το γεγονός ότι ξυπνάω πάντα με καλή διάθεση, μάλλον είμαι. Στις αρρώστιες, είναι αλήθεια, είμαι λίγο παραπάνω ανέμελος από όσο πρέπει. Έχω διασχίσει αρκετές φορές πολύ σκοτεινές περιοχές. Υποθέτω πως είναι η άμυνά μου. Έχω και έναν φύλακα-άγγελο που με προσέχει. Και μία πολύ βαθιά ευγνωμοσύνη για τις ομορφιές του κόσμου που μας προσφέρονται απλόχερα».
Ποια συμβουλή θα δίνατε στο νεαρό εαυτό σας αν είχατε τη δυνατότητα;
«Την επόμενη φορά σε θέλω πιο δημιουργικό»
Αναδημοσίευση από τη Βραδυνή της Κυριακής
Πηγή: www.vradini.gr
