«Ο Βωβός Κινηματογράφος είναι για μένα πηγή έμπνευσης» – Συνέντευξη του Johnny O / Γιάννη Οικονομίδη στη «Βραδυνή της Κυριακής»
Κύριε Οικονομίδη, σκηνοθετείτε το έργο «Ο Ρεζές μάγκωσε το δάχτυλο», που παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη έως 4/3, με τη Νατάσα Γαβαλά και τον Γιώργο Ντούση, στο «Studio Μαυρομιχάλη». Μιλήστε γι’ αυτό, αλλά και για τον τίτλο του.
«Το έργο της Κατερίνας είναι μία κατάθεση ψυχής για όσα είδε, πέρασε και συνεχίζει να βιώνει η ίδια αλλά και όλοι εμείς που ανήκουμε σ’ αυτήν τη γενιά. Τη γενιά των 50άρηδων. Μυστικά και ψέματα, κόλακες πολιτικοί, οικονομικό αλισβερίσι στις πλάτες μας κ.λπ. Είναι ένα πυκνό και ουσιαστικό κείμενο που αποτελεί απόσταγμα γνώσης και συνειδητοποίησης για όλους μας. Ένα μακρύ ταξίδι αυτογνωσίας, μέσα από μνήμες και γεγονότα που σημάδεψαν και όρισαν την προσωπική της διαδρομή στη ζωή. “Ανοίγει” την αποθήκη της μνήμης και ξεδιπλώνονται μπροστά μας η οικογένεια, οι έρωτες, οι στόχοι, οι αυταπάτες της/μας, αλλά, ταυτόχρονα, και η έμπνευση, η δημιουργία και η γαλήνη. Ό,τι υπήρχε κάτω από τη σκόνη και δεν είχε/είχαμε το θάρρος να το αντιμετωπίσει/αντιμετωπίσουμε… Τα δάχτυλα είναι ο συμβολισμός των πατημάτων που έχουμε στη ζωή μας», όπως σημειώνει η συγγραφέας. Ο “ρεζές” είναι μία άλλη λέξη για τον “μεντεσέ”. Άρα, το “Ο Ρεζές μάγκωσε το δάχτυλο” αναφέρεται σε έναν μεντεσέ που μαγκώνει και περιορίζει όλους εμάς που ζούμε στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια. Υπάρχει ταύτιση του θεατή σε πολλά σημεία του έργου, κυρίως με τη γενιά των 80’s, γιατί η “προίκα” της ηρωίδας είναι η “προίκα” μας».
Λέτε ότι το έργο ήταν μία πρόκληση για εσάς.
«Ναι! Είναι ένα δύσκολο κείμενο, που χρειαζόταν μελέτη. Δεν είναι θεατρικό κείμενο. Αυτό που έπρεπε, λοιπόν, να κάνω, ήταν να βρω δρόμους να το επικοινωνήσω στο κοινό, και νομίζω πως έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Πιστεύω τα κατάφερα!».
Αποδώσατε ακριβώς το μήνυμα της συγγραφέως, ή προσθέσατε και κάτι δικό σας;
«Το μήνυμα της Κατερίνας έπρεπε ν’ αποδοθεί σωστά, γι’ αυτό και επέλεξα να οπτικοποιήσω κάθε κεφάλαιο της ιστορίας της, ώστε να φωτίσω κάθε σημείο του κειμένου της. Εκείνο που πρόσθεσα είναι πολλή αγάπη και σεβασμό».
Τις περισσότερες φορές το περιβάλλον μας καθορίζει το χαρακτήρα και τις αντιδράσεις μας. Άρα, δεν είμαστε ποτέ ο πραγματικός εαυτός μας, έως μία ορισμένη ηλικία, γιατί με την πάροδο των ετών, ίσως κάποιοι βρίσκουν το ποιοι πραγματικά είναι. Ή μήπως όχι;
«Η “προίκα” μας, καθορίζει την αντίληψή μας για την πραγματικότητα, επομένως και τις επιλογές της ζωής μας. Θεωρώ πως αντικρίζουμε ξεκάθαρα τον εαυτό μας λίγο πριν αποχωρήσουμε από τον μάταιο αυτόν κόσμο. Μεγαλώνοντας, ωριμάζουμε και γνωρίζουμε πτυχές του χαρακτήρα μας, αυτό όμως δε σημαίνει ότι πετάμε τα “φορτία” που κουβαλάμε από τα παιδικά μας χρόνια και κοιταζόμαστε πραγματικά στον καθρέφτη…».
«Ο Βωβός Κινηματογράφος είναι για μένα πηγή έμπνευσης. Εδώ και 20 χρόνια ασχολούμαι με τη διασκευή και τη σκηνοθεσία γνωστών μύθων ή ταινιών, μεταφέροντας την κινησιολογική γλώσσα, αλλά και την αισθητική αυτού του είδους, στο θεατρικό σανίδι»
Συμβαίνει ακόμη και τώρα αυτό, που υπάρχει απελευθέρωση των πάντων;
«Συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει. Η απελευθέρωση των πάντων είναι εικονική! Οι άνθρωποι κλείνουν τις πόρτες της επικοινωνίας πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τα προηγούμενα χρόνια. Φοβούνται πολύ!».
Σκηνοθετείτε, κυρίως, Σωματικό Θέατρο. Στην παράσταση αυτή, υπάρχει και η σωματική, εκτός από τη λεκτική, έκφραση των πρωταγωνιστών;
«Ο Βωβός Κινηματογράφος είναι για μένα πηγή έμπνευσης. Εδώ και είκοσι χρόνια ασχολούμαι με τη διασκευή και τη σκηνοθεσία γνωστών μύθων ή ταινιών, μεταφέροντας την κινησιολογική γλώσσα αλλά και την αισθητική αυτού του είδους, στο θεατρικό σανίδι. Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ έργο με λόγο, και μάλιστα ποιητικό! Το κείμενο της Κατερίνας, μ’ άγγιξε και με ενέπνευσε κατ’ ευθείαν. Άρχισαν αβίαστα να δημιουργούνται εικόνες στο μυαλό μου, εικόνες έτοιμες να οπτικοποιήσουν το μεστό και ουσιαστικό της κείμενο. Τα σώματα των δύο ηθοποιών σ’ αυτό το έργο μιλούν περισσότερο απ’ ό,τι η γλώσσα τους…».
Είστε γνωστός σκηνοθέτης, αλλά και σεναριογράφος και ηθοποιός, που διαπρέψατε και στο «ScarΜface», μία διασκευή της ταινίας που πρωταγωνίστησε ο Αλ Πατσίνο, όπως και το «ΝοΜsferatou». Σας αρέσει να μεταφέρετε στο Θέατρο ταινίες του Κλασικού Κινηματογράφου;
«Η γλώσσα του Βωβού Κινηματογράφου είναι μία δύσκολη γλώσσα, που όταν τη μάθεις, μπορείς να επικοινωνήσεις μ’ όλον τον κόσμο και όλες τις ηλικίες. Είναι το μεράκι μου, η αγάπη μου και η ψυχοθεραπεία μου!».
Ο Johnny΄O είναι περισσότερο σκηνοθέτης, ηθοποιός ή σεναριογράφος; Αλήθεια, γιατί Johnny Ο;
« Αγαπώ και τα τρία, θα έλεγα πως είμαι ένας καλλιτέχνης που έχει ανάγκη να εκφράζεται, αλλιώς θα τρελαθεί. Johnny O / Γιάννης Οικονομίδης!».
Τι διακρίνει έναν καλό σκηνοθέτη; Η επιτυχία ενός έργου οφείλεται στη σκηνοθεσία;
«Το Θέατρο είναι ομαδική δουλειά. Όμως, ο σκηνοθέτης είναι αυτός που έχει τον τελευταίο λόγο, θεωρώ πως οι καλές δουλειές, ναι, χρειάζονται καλό σκηνοθέτη».
Στη σημερινή κοινωνία τι θα αλλάζατε, αν μπορούσατε;
«Θ’ άλλαζα τα πάντα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ελεύθερη σκέψη, ομαδικότητα και δημιουργία.
Χρειαζόμαστε κήπους μ’ όμορφα λουλούδια και όχι πολυεργαλεία».
Ετοιμάζετε και κάτι άλλο;
«Αυτή τη στιγμή σκηνοθετώ την παράσταση “Ντορεμιρέδες” της ομάδας Κοπέρνικος, που θ’ ανέβει τον επόμενο μήνα. Επίσης, θα συμμετέχω ως ηθοποιός στην παράσταση “Ο μουνής”, της Λένας Κιτσοπούλου, σε σκηνοθεσία Νατάσσας Παπαμιχαήλ στο “Θέατρο Olvio”, κai η πρεμιέρα μας είναι στις 2 Μαρτίου. Από Μάιο, θ’ αρχίσω να δουλεύω την επόμενη διασκευή ταινίας ή βιβλίου, πάντα με την αισθητική του Bωβού Kινηματογράφου».
*Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»
Πηγή: www.vradini.gr
