Αυτούσια τα συγκινητικά λόγια της Ρασέλ Χατζηττοφή, μιας Βρετανοκύπριας αθλήτριας που παρόλο που ένα μοιραίο κτύπημα παρολίγο να της κοστίσει τη ζωή, αυτή με το πείσμα της κατάφερε να επανέλθει παραδίδοντας μαθήματα θάρρους και επιμονής.
«Μετά από ένα πολύ τραυματικό ατύχημα στο οποίο ενεπλάκηκα πριν από σχεδόν 7 χρόνια, τον Αύγουστο του 2017, κάνω τώρα έρανο για μια υπέροχη φιλανθρωπική οργάνωση που ονομάζεται Climbing Out, αναλαμβάνοντας μια τεράστια προσωπική πρόκληση να κολυμπήσω μια μαραθώνια απόσταση περίπου 16 χιλιομέτρων (10 μιλίων) σε ανοιχτή θάλασσα στο Firth of Forth, από το Elie στο λιμάνι του North Berwick. Αυτό θα διαρκέσει πιθανότατα (ελπίζω) 6/7 ώρες για να ολοκληρωθεί. Θα κάνω αυτή την πρόκληση μόνη μου με μια βάρκα ασφαλείας δίπλα μου.
Επέλεξα τη φιλανθρωπική οργάνωση Climbing Out, καθώς παρέχει προγράμματα για άτομα που έχουν υποστεί οποιασδήποτε μορφής τραυματισμό, ασθένεια ή τραύμα που αλλάζει τη ζωή τους. Η ομάδα παρέχει προκλητικές αλλά εφικτές υπαίθριες δραστηριότητες, προπόνηση προσωπικής ανάπτυξης και κοινωνικές βραδιές για να βοηθήσει τους ανθρώπους να βρουν έναν νέο δρόμο στη ζωή τους. Είναι πολύ φυσικό να αισθάνεσαι μόνος και χαμένος όταν αναρρώνεις από κάτι που έχει επηρεάσει σημαντικά τη ζωή σου και όταν βρίσκεσαι σε ένα χαμηλό σημείο μπορεί να είναι δύσκολο να αρχίσεις καν να αναζητάς βοήθεια. Θα ήθελα πολύ να αυξήσω την ευαισθητοποίηση για αυτή τη φιλανθρωπική οργάνωση.
Η καρδιά μου θα αισθανθεί γεμάτη με οποιοδήποτε ποσό δωρεάς είστε σε θέση να δώσετε για την υποστήριξη αυτού του σκοπού. Αν θα θέλατε να στηρίξετε με άλλους τρόπους, το μοίρασμα αυτής της σελίδας θα βοηθούσε σημαντικά, δημιουργώντας ευαισθητοποίηση όχι μόνο για το φιλανθρωπικό ίδρυμα αλλά και για οποιονδήποτε άλλον έχει παρόμοια τραύματα ή για ανθρώπους που μόλις τους τοποθετήθηκε στομία και θέλουν συμβουλές και υποστήριξη! Βασίστηκα στο αίμα κάποιου άλλου μέσω μετάγγισης για να σώσω τη ζωή μου, οπότε όποιος είναι σε θέση να δώσει αίμα είναι ήρωας.
Το ατύχημα
Τον Αύγουστο του 2017, όταν επισκεπτόμουν την οικογένειά μου στην Κύπρο, χτυπήθηκα από ένα ταχύπλοο σκάφος. Χτυπήθηκα από τη μηχανή και τις προπέλες που προκάλεσαν σοβαρούς τραυματισμούς στο σώμα μου. Υπέμεινα πάνω από 12 ώρες χειρουργικής επέμβασης για να σώσω τη ζωή μου σε δύο ημέρες.
Χρειάστηκα μετάγγιση αίματος αφού έχασα 4 λίτρα αίματος, είχα κάταγμα ιερού οστού, εξάρθρωση κόκκυγα, το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μου είχε σπάσει εντελώς και έπρεπε να συγκρατείται με καρφίτσες, το δεύτερο δάχτυλο του ποδιού μου κρεμόταν και αργότερα έπρεπε να ακρωτηριαστεί, είχα πολλαπλές βαθιές αμυχές και στα δύο πόδια μου και ο σοβαρότερος εσωτερικός τραυματισμός (σας απαλλάσσω από μερικές πολύ φρικιαστικές λεπτομέρειες) είχε ως αποτέλεσμα να χρειαστεί να τοποθετηθεί επειγόντως ένας σάκος στομάχου στο στομάχι μου. Πέρασα εννέα εβδομάδες σε νοσοκομειακό κρεβάτι στην Κύπρο και τελικά κατάφερα να σηκωθώ και να περπατήσω ξανά σιγά σιγά και στη συνέχεια με φορείο επέστρεψα στο σπίτι μου με πτήση για το Ηνωμένο Βασίλειο στα μέσα Οκτωβρίου.
Το σκάφος που με χτύπησε έφυγε χωρίς να με βοηθήσει, καθώς ήμουν περικυκλωμένη από το ίδιο μου το αίμα στον ωκεανό προσπαθώντας να φωνάξω για βοήθεια. Η ζωή μου σώθηκε από πολλούς άλλους εκείνη την ημέρα, αλλά ο θυμός που διατηρούσα για τον οδηγό παρέμεινε και δοκιμάστηκε με το να συρθώ σε μια ποινική δίκη έξι ετών, παλεύοντας για δικαιοσύνη με την τεράστια υποστήριξη της οικογένειάς μου μέσω του κυπριακού νομικού συστήματος (μια ιστορία για μια άλλη φορά), η οποία ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 2023 όπου ο δικαστής έκρινε τον οδηγό ένοχο.
Θα ξεκινούσα το PGDE στη διδασκαλία της φυσικής αγωγής στο Εδιμβούργο, το οποίο έπρεπε να αναβληθεί για το 2018. Αντ’ αυτού, πέρασα τη χρονιά αυτή στο σπίτι με τους γονείς μου ξεκινώντας το δρόμο για μια μακρά αποκατάσταση τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.
Σωματικά, οι τραυματισμοί μου άλλαξαν τη ζωή μου. Ήμουν 24 ετών, σωματικά γυμνασμένη και δραστήρια, και ανυπομονούσα να ξεκινήσω μια νέα καριέρα στη διδασκαλία της φυσικής αγωγής λίγο πριν από το ατύχημα. Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να αποκτήσω ξανά τη δύναμή μου και να διαχειριστώ έναν κόκκυγα που κάθεται μόνιμα εκτός θέσης. Το να ξυπνήσω από το χειρουργείο με ένα στομάχι ήταν αρκετά χάλια για να είμαι ειλικρινής (το λογοπαίγνιο είναι απολύτως σκόπιμο.) Στην αρχή δεν κατάλαβα πλήρως τι ήταν. Ζω με ένα στόμα μέχρι σήμερα, το οποίο ήταν ένα ταξίδι αποδοχής. Τα νευρικά τσίμπημα, οι πόνοι και το σφίξιμο του ουλώδους ιστού είναι πράγματα που διαχειρίζομαι καθημερινά και θα τα διαχειρίζομαι για το υπόλοιπο της ζωής μου. Έχασα εντελώς το πάθος μου για τον αθλητισμό, επειδή κυριολεκτικά ένιωθα σαν να ήμουν 98 ετών και δεν θα μπορούσα ποτέ ξανά να τρέξω ή να κολυμπήσω κ.λπ. Ένιωθα ευάλωτη, σαν να έσπαγα αν προσπαθούσα να κάνω οτιδήποτε ενεργό.
Νοητικά, τίποτα δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει για το τραύμα του ατυχήματος ή για τη μακρά περίοδο στο νοσοκομείο με γλωσσικά εμπόδια, πολλή αβεβαιότητα και στη συνέχεια να πρέπει να ξαναχτίσω τον εαυτό μου για να επιστρέψω σε κάτι οικείο. Έχασα την αληθινή μου ευτυχία για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ό,τι είχα συνειδητοποιήσει. Προσπάθησα να χαμογελάσω και να γελάσω μέσα από τον υποβόσκοντα πόνο και θυμό της όλης κατάστασης, αλλά αυτό δημιούργησε ένα σύννεφο πάνω μου καθώς η ζωή μου συνεχιζόταν. Ένιωθα κολλημένη κάτω από αυτό για 6 χρόνια και στη συνέχεια, τον Δεκέμβριο μου δόθηκε κάποια μορφή δικαιοσύνης. Η αναγνώριση από τον δικαστή ήταν τα πάντα για μένα. Αποκατέστησε την πίστη μου στη ζωή και έναν ορισμένο βαθμό ανθρωπιάς που ο οδηγός του σκάφους διέλυσε (κυριολεκτικά).
Επέλεξα αυτή την κολυμβητική πρόκληση για μερικούς λόγους. Πρώτον, αγαπώ την κολύμβηση. Είναι το πρώτο άθλημα που έκανα ποτέ και ξέρω πόσο σημαντικό είναι να μην αφήσω αυτή την εμπειρία να καταστρέψει το πάθος μου γι’ αυτό. Δεύτερον, είναι μια πρόκληση στην οποία, χωρίς σοβαρή προπόνηση, ξέρω ότι θα αποτύγχανα. Επιχειρώντας το σε ανοιχτό θαλάσσιο νερό θα βρεθώ αντιμέτωπη με μια σειρά από αβέβαια στοιχεία, δηλαδή την παλίρροια, τη θερμοκρασία, τις πιθανές μέδουσες και την τεράστια απόσταση. Η μεγαλύτερη απόσταση που έχω κολυμπήσει ποτέ ήταν απόσταση 5 χιλιομέτρων. Η ψυχική πρόκληση είναι να καταπολεμήσω το τραύμα που αντιμετώπισα στο νερό, το οποίο είναι πολύ ζωντανό στο μυαλό μου μέχρι σήμερα. Κατά τη διάρκεια της κολύμβησης θα είμαι μόνος, θα κοιτάζω κάτω στο σκοτάδι, θα βλέπω διάφορες σκιές, σε πολύ βαθιά νερά – είναι γενικά μια αρκετά τρομακτική σκέψη για μένα.
Τόσοι πολλοί άνθρωποι με βοήθησαν να φτάσω σε αυτό το σημείο και είμαι συγκλονιστικά ευγνώμων για τον καθένα – γιατρούς, νοσηλευτές, νοσοκομειακό προσωπικό, φυσιοθεραπευτές, οικογένεια, φίλους, φίλους φίλων, δικηγόρους και ακόμη και αγνώστους που το άκουσαν.
Τέλος, είναι μακρινό το ενδεχόμενο, αλλά η κοινοποίηση της σελίδας μου just giving μπορεί να βοηθήσει στην εύρεση της γυναίκας γιατρού που βρισκόταν σε διακοπές και έσπευσε από την παραλία για να μου σώσει τη ζωή εκείνη την ημέρα. Με έδεσε με επιδέσμους οι οποίοι σταμάτησαν την αιμορραγία σε αρκετό χρόνο ώστε το ασθενοφόρο να με μεταφέρει στο νοσοκομείο. Μου είπε ότι δεν επρόκειτο να πεθάνω εκείνη την ημέρα και αυτό θα είναι μια ζωντανή ανάμνηση για πάντα. Αυτή η γυναίκα έκανε ό,τι μπορούσε για να με κρατήσει στη ζωή και δεν πρόλαβα να την ξαναδώ. Προς τη γιατρό, αν ποτέ συναντήσετε αυτή τη σελίδα, θα ήθελα πολύ να σας ευχαριστήσω προσωπικά.
Αν ενδιαφέρεστε να παρακολουθήσετε την προπόνησή μου για την κολύμβηση θα την μοιράζομαι στον λογαριασμό μου στο instagram Swimming With Scars
Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας να το διαβάσετε αυτό! Τώρα ήρθε η ώρα για σοβαρή, σοβαρή προπόνηση»
Πηγή: omegalive.com.cy
